Huisje, boompje, beestje. Of die uitspraak geeft je een warm gevoel of het doet je gruwelen. Ik was altijd van de eerste categorie. Als kind wist ik het wel, later wil ik een gezinnetje. En heel veel meiden om me heen hadden dat ook, het plaatje van een gezin als beeld voor de toekomst. Ik dacht dan ook dat dat het was, een kinderwens.
Ierland
Ik weet het nog als de dag van gisteren. 19 jaar oud was ik toen ik in 2012 een aantal maanden stage liep in Ierland. En ineens kwam het, een diep verlangen naar een kind, moeder worden. Ik wist niet wat me overkwam, waar kwam het opeens vandaan? Waarom op dat moment? Geen idee. Wat ik wel wist is dat het heel anders voelde dan het beeld van een gezin willen in de toekomst. Het voelde als een soort honger die pas weg zou gaan zodra het verlangen vervuld was. Maar hoe dan?
Op een laag pitje
Wat moest ik dan met dat gevoel? Dat oerverlangen, terwijl het helemaal niet goed uitkwam? Ik studeerde nog, was nog zo jong, niet veel vastigheid. Om het te onderdrukken overspoelde ik me met informatie, zo was ik er toch mee bezig maar kon ik ook verder met alles op een rijtje krijgen. In 2 jaar tijd had ik al meer dan duizend berichten geplaatst op een zwangerschapsforum en wist ik precies wat me te wachten stond als ik eenmaal zwanger zou zijn, ik had al uitgezocht welke kinderwagen ik wilde, dat ik de Rapley methode wilde doen met mijn baby en dat ik een Hypnobirthing cursus wilde doen tijdens de zwangerschap. Mijn zus kon me wel afschieten na al die baby praat want veel meiden van mijn leeftijd kon ik er niet mee over praten. Toch bleef ik wachten tot de omstandigheden in mijn ogen goed waren om echt te beginnen.
Toen was het zover
Fast forward naar 2018. Eindelijk konden we beginnen, ik stond te trappelen! Helaas heb ik altijd al een erg lange en onregelmatige cyclus gehad, dit zou nog wel eens een probleem kunnen worden. Na een half jaar bleek mijn cyclus toch te onvoorspelbaar en werden we doorverwezen naar de gynaecoloog, wat was ik blij dat we al na een half jaar terecht konden. Dankzij mijn leeftijd (ik was toen 25) zou het statistisch gezien in een half jaar moeten lukken, het jaar dat de meeste mensen moeten wachten is omdat men gemiddeld rond de 30 begint. En uiteindelijk met hormonen is het na 9 maanden toch gelukt, wat fijn dat het zo snel werkte! En wat een onwerkelijk gevoel. Mijn uitgerekende datum was op twee dagen na precies 7 jaar nadat ik me had aangemeld op het zwangerschapsforum. En weet je wat? Uiteindelijk heb ik er geen bericht meer op geplaatst, het was zo ver, tijd om van het moment te genieten.
Beste Sonja,
Ja, het blijkt een echte oerdrang te zijn naar het moederschap!
De leeftijd van 19 was nog wat jong… gezien je opleiding en al.
Zelf heb ik die tijd ook gehad, kocht allerlei dingen en gebruikte de smoes zo van ja, als er neefjes of nichtjes komen logeren dan ben ik toch klaar…
Maar door een erg korte cycles en allerlei problemen, het grootste eigenlijk dat ik te vroeg geboren ben… is het er helaas niet van gekomen!
Mijn gynaecoloog was dolblij dat we naar de USA vertrokken, want zei hij, ze zijn daar al veel verder. Ook ik heb op mijn 16de al een hormonenkuur gehad, mogelijk niet erg bevorderlijk en ik vrees dat ook mijn huidige nierproblemen daar vandaan stammen…
In de universiteitskliniek hoorde ik na een laparoscopisch onderzoek dat de kans maar zo’n 20% was en het mogelijk een lange ruk zou worden. Toen heeft Pieter gezegd, gezien zijn leeftijd van vierenvijftig toen, laten we maar van elkaar blijven houden en er van afzien. Teveel stress en des te groter is de teleurstelling als het toch niet lukt. Jongste broer Jan’s vrouwke heeft wel geluk gehad met een in vitro start. Een gezond kindje maar na dit meisje lukte een 2de ook niet meer. Toch kun je blij zijn met zo’n wondertje!
Ik zal derhalve ook nóóit begrijpen hoe sommigen een partial birth abortie kunnen doen; het vermoorden van een uitgegroeide baby. Wat zijn er velen, inclusief wij, die er zó graag een gehad hadden!
Geniet van je kleine wondertje. Het groeit snel uit tot een klein volwassen mensje.
Liefs,
Mariette
Ah Sonja leuk om te lezen! Kan me niet herinneren dat je je baby vibes ooit gedeeld heb en denk ook niet dat ik die destijds met je kon delen inderdaad. Fijn dat je je comfortabel voelde bij dat forum om je verlangen tegemoet te komen. Van wat je op fb zei hoor ik bij geen van beide groepen. Tot m’n 24ste was ik er totaal niet mee bezig. Marc had duidelijk geen kinderwens en ik was druk met mijn studie overleven. Wel wist ik al heel vroeg dat als ik moeder zou worden dan niet op jonge leeftijd maar boven de 30 ergens. Toen het uit ging met Marc en ik aan m’n zelfvertrouwen ging werken ontstond mijn kinderwens. In december word ik 30 maar vind het wel prima zo. Ik voel geen haast en ergens midden of eind 30 voelt oké. Mocht het dan fysiek niet lukken zou ik dat jammer vinden want ik kijk erg uit naar het ervaren van het groeien van leven in mij.